Ռուսաստանի արդի հարաբերություններն իր անմիջական հարևանների հետ պայմանավորվում են աշխարհաստրատեգիական գլոբալ երևույթներով, միջազգային հարաբերություններով և Կրեմլի հեռահար ծրագրերով։ Եթե ռուս-ուկրաինական հարաբերությունների հիմքում ընկած են ռազմա-քաղաքական հետաքրքրքություններ, ապա Բելառուսի հետ Մոսկվային հիմնականում կապում են տնտեսական շահերը։

Մարդու հիմնարար իրավունքների և ազատությունների միջազգային  պաշտպանության համակարգում  կարևոր դեր ունեն  միջպետական համաձայնությունների հիման վրա ստեղծված, ինչպես նաև միջազգային կազմակերպությունների կողմից  հիմնադրված՝  արդարադատություն իրականացնող դատական մարմինները:

Կոմիտեի հիմնական իրավասությունը, որի միջոցով իրականացվում է Կոնվենցիայի կատարման ապահովմանն ուղղված գործունեությունը, Կոնվենցիայի մասնակից պետությունների ներկայացրած ազգային պարբերական զեկույցների քննարկումն է: Համաձայն Կոմիտեի՝ Կոնվենցիայի մասնակից պետությունների կողմից ազգային զեկույցներ ներկայացնելու պարտավորությունն ունի հետևյալ նպատակները...

Քաղաքական և քաղաքացիական իրավունքների մասին 1966թ. միջազգային դաշնագիրը, հռչակելով մարդու և քաղաքացու հիմնարար իրավունքներն ու ազատությունները, նախատեսեց նաև այդ Կոնվենցիայով մասնակից պետությունների ստանձնած պարտավորությունների կատարման նկատմամբ միջազգային վերահսկողական հատուկ կառուցակարգ:

Առանձին անձանց կողմից Կոմիտեին գանգատներ ներկայացնելու իրավունքը կարող է գործել միայն այն դեպքում, եթե Կոնվենցիան խախտել է մասնակից պետությունը: Միաժամանակ, համաձայն Կոնվենցիայի 22-րդ հոդվածի, այդ գանգատները քննության վերցնելու հարցը պայմանավորված է մասնակից պետության կողմից Կոմիտեի այդ իրավասության ճանաչմամբ:

Այս կոմիտեն կոչված է հետևելու 1979թ. դեկտեմբերի 18-ի Կանանց նկատմամբ խտրականության բոլոր ձևերի վերացման մասին կոնվենցիայի կատարման գործընթացին։ Կոմիտեն այդ գործառույթն իրականացնում է, հիմնականում, Կոնվենցիայի մասնակից պետությունների ներկայացրած ազգային զեկույցների քննության միջոցով:

Ռասայական խտրականության բոլոր ձևերի վերացման մասին 1965թ. կոնվենցիան առաջին միջազգային իրավական փաստաթուղթն էր, որը հիմք դրեց մարդու իրավունքների վերաբերյալ կոնկրետ միջազգային պայմանագրերի կատարման ապահովմանն ուղղված վերահսկողական կառուցակարգի ստեղծմանը:

Մարդու իրավունքների վերաբերյալ միջազգային պայմանագրերի կատարումն ապահովող միջազգային ոչ դատական կառուցակարգերը

Ժողովրդավարական յուրաքանչյուր երկրի պետական կյանքի կազմակերպման գլխավոր սկզբունքներից է սահմանադրականությունը։
Սահմանադրությունը, որպես պետության հիմնական օրենք, հանդիսանում է նրա տարածքում բնակվող ժողովրդի գերագույն կամքի դրսևորումն է։

ՀՀ Սահմանադրությունում չկա «հրապարակման պահ» արտահայտությունը, որին հանդիպում ենք այլ երկրների սահմանադրությունների համանման հոդվածներում

Պատերազմը էապես փոխում է պետությունների միջև գոյություն ունեցող պայմանագրային հարաբերությունների բնույթը՝ դրանց գործողությունը դադարեցնելու կամ կասեցնելու առումով։

Միջազգային պայմանագրի գործողության դադարումը վերացնում է դրա մասնակիցների միջև պայմանագրով նախատեսված իրավունքների և պարտականությունների փոխադարձ կատարման պարտավորությունը։ Այն այլևս չի կարող հանդես գալ որպես իրավունքների և պարտականությունների աղբյուր։

Վիեննայի 1969թ. կոնվենցիայի 62-րդ հոդվածի համաձայն, պայմանագրի կնքման ժամանակ գոյություն ունեցած հանգամանքների հիմնովին փոփոխվելը, ինչը նախատեսված չի եղել մասնակիցների կողմից, չի կարելի պատճառ համարել որպես պայմանագիրը դադարեցնելու կամ դրանից դուրս գալու համար հիմք:

Միջազգային հարաբերություններում պայմանագրերի դադարեցումը գործնականում կարող է դրսևորվել երկու՝ իրավազոր և ոչ իրավազոր եղանակներով։

Վիճարկելի համարվող պայմանագրի անվավեր ճանաչումը մասնակիցներին չի ազատում առանձին իրավունքների և պարտականությունների կատարման պարտավորությունից։

Միջազգային պայմանագրերի պրակտիկայում քերականական մեկնաբանության դեպքում բառերին և հասկացություններին, սովորաբար, տրվում է այնպիսի իմաստ, ինչպիսին որ կողմերը ցանկացել են տալ դրանց:

Միջազգային պայմանագրերի մեկնաբանման անհրաժեշտությունը ծագում է, երբ դրանց կատարման ընթացքում կողմերի միջև առաջանում են տարաձայնություններ և վեճեր՝ կապված դրանց բովանդակության իրական իմաստի ընկալման հետ:

Չնայած Pacta sunt servanda սկզբունքի պահանջը համընդհանուր պարտադիր բնույթի է, այդուհանդերձ, պետությունները և միջազգային իրավունքի մյուս սուբյեկտները երբեմն տարբեր շարժառիթներով և հիմնավորումներով չեն կատարում իրենց վրա դրված պարտավորությունները։

Միջազգային պայմանագրերի իրավունքի մասին Վիեննայի 1969թ. կոնվենցիայի 26-րդ հոդվածում ամրագրված «պայմանագրերը պետք է պահպանվեն» սկզբունքի համաձայն, յուրաքանչյուր գործող պայմանագիր պարտադիր է դրա մասնակիցների համար և նրանց կողմից պետք է կատարվի բարեխղճորեն։

Որպես կանոն, միջազգային պայմանագիրը երրորդ պետության համար, առանց նրա համաձայնության, պարտականություններ կամ իրավունքներ չի ստեղծում։

Միջազգային պայմանագրերի կնքման ժամանակ լուծվում են նաև դրանց գործողության ժամկետի, դադարեցման կարգի ու պայմանների վերաբերյալ հարցերը, ինչն արձանագրվում է պայմանագրի տեքստում։

Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո սկզբնավորվեց միջազգային պայմանագրերի գրանցման ինստիտուտը։ Միջազգային հարաբերությունների ոլորտում պայմանագրերի գրանցման ինստիտուտի արմատավորումը նպատակ ուներ վերջ դնելու դիվանագիտության պատմությանը հայտնի գաղտնի պայմանագրերի կնքման պրակտիկային։ 

Միջազգային պայմանագրի վերաբերյալ կարելի է անել վերապահում։ Վերապահման իրավունքի հիմքում ընկած է պետությունների ինքնիշխան հավասարության սկզբունքը։ Ճիշտ է, վերապահումն ինքնին և դրա ընդունումը կամ մերժումը պայմանավորված են մասնակից պետությունների կամքով և առավելապես կրում են քաղաքական բնույթ, սակայն, ինչպես ակնհայտ է Վիեննայի 1969թ. կոնվենցիայի 19-23-րդ հոդվածներից, վերապահման հետ կապված հարաբերությունների կարգավորումը, վերապահմանը վերաբերող նորմերի բարեխիղճ պահպանումն ունեն իրավաբանական լուրջ կարևորություն։

Միջազգային պայմանագրի կնքման կարևորագույն փուլը պետության կողմից պայմանագրի ուժի մեջ մտնելու համար անհրաժեշտ իրավաբանական հիմքերի ստեղծումն է։  Վիեննայի 1969թ. և 1986թ. կոնվենցիաների 11-րդ հոդվածները նախատեսում են պայմանագրի պարտադիր լինելու մասին համաձայնություն հայտնելու այն միջոցները, որոնք պետությունների համար պայմանագրի ուժի մեջ մտնելու իրավաբանական հիմքն են։

Միջազգային պայմանագրի լեզվի ընտրության հարցն ունի գործնական և իրավաբանական կարևոր նշանակություն։ Պայմանագրի տեքստը, որպես միջազգային իրավունքի սուբյեկտների միջև ձեռք բերված պայմանավորվածության և նրանց համաձայնեցված կամքի գրավոր ապացույց, կարող է կողմերի համար կիրառման առումով դյուրին լինել, եթե դրա բովանդակությունը մատչելի և ընկալելի լինի բոլոր կողմերի համար։