Հայերենի ուսումնասիրությունը մեծ հետաքրքրություն է առաջացրել, բազմաթիվ ուսանողներ ցանկություն են հայտնել ուսումը շարունակել Հայաստանում:

Ծերունիները ջրերի հետ մտովի թռչում էին երկինք ու մի պահ կանգ առնելով, վերադառնում երկիր` կրկին վեր բարձրանալու պայմանով: Բայց ո°չ շատրվանի շիթերը, ո°չ էլ պապն ու տատը չէին նկատում, որ օդում արևի չարաճճի շողերը, իրենցից ծածուկ, կաթիլներ էին փախցնում և ուղարկում ամպերին:

Բազմաթիվ հեղինակավոր լրատվամիջոցներում աշխատանքային բեղուն տարիներ անցկացրած, հայ մշակույթի խորհրդային շրջանի գրեթե բոլոր երախտավորների հետ հարցազրույցներ արած տիկին Կլարան նաև Diplomat.am-ի թղթակից է՝ հրապարակելով բացառիկ զրույցներ և հետաքրքիր պատմվածքներ:

Արամը որսորդ էր: Նրան միշտ կարելի էր տեսնել առավոտ վաղ ուսապարկով, կարմիր մազով, կախ ականջներով շան հետ, որին աշխարհում տիրոջից բացի ոչինչ չէր հետաքրքրում:

Քամին մանրիկ թռիչքներով էր՝ այդպես թափ էր առնում, որ ուժգնանա, քշի ու տանի տերևները: Հենց այդ պահին աչքը դիպավ Աշնանը, զարմացած կանգ առավ. - Ի՛նչ գեղեցիկ ես հարդարել մազերդ, ականջներիդ հակինթ ու զմրուխտ օղեր կախել, հոլանի թևերդ ոսկե ապարանջաններով զարդարել: Ո՞ւմ ես սպասում. արդեն վաղուց քո բերքն ու բարիքը բաժանել ես մարդուն, գազանին ու թռչունին: Խե՜ղճ Աշուն, իզուր ես պճնվել, հիմա քեզ էլ ոչ ոք չի հիշում, չի այցելում:

Վերջապես քամին դադարեց, ոստիկանները, դիրիժորների նման, սկսեցին ղեկավարել երթևեկությունը. դիլիջանյան տաքսիի հերթն էլ հասավ` տեղից պոկվեց, ու կանայք թեթևացած շունչ քաշեցին, հավատալով, որ այլևս առանց արկածների տուն կհասնեն:
Ու հանկարծ Փիրուզն այնպիսի կարոտով ասաց` ՙՄնաս բարով, Դիլիջան՚, որ թվաց մտքում «Դաշնամուրի կոնցերտն» է ու ծնկաչոք Սեպուհը` «Փիրուզ, Դուք սքանչելի՛ եք»:

1957-ին ձայնագրված տոնական ռադիոպիեսը ներկայացնում ենք ԿԼԱՐԱ ԹԵՐԶՅԱՆԻ արխիվից:

Խաչիկը թե մնար Ագուլիսում, ու կարգերն էլ չփոխվեին, նրան կմեծարեին` աղա Խաչիկ: Բայց գաղթել էր Երևան ու դարձել ընկեր Խաչիկ կամ` Խաչիկ Իգնատովիչ: Ականջին երկուսն էլ խորթ էին, մանավանդ` երկրորդը, մտքում դժգոհում էր` Տո, հայ ես, էլ Իգնատովիչը ո՞րն է:

Ինչ հաշվարկ էր արել Արարիչը, որ տարիներ առաջ գործող Սփյուռքահայության հետ Մշակութային Կապի Կոմիտեի ավագ խորհրդական, երևանցի մի տղեկի «բաժին» էր տվել աճյուններ, այն էլ ինչպիսի, ոչ միայն հասցնել Հայրենիք, այլև գործող կազմակերպիչը լինել նրանց հուղարկավորության:

Ռամազանի մի կիրակի առավոտ նախաճաշում էի բացօթյա սրճարանում, որի միակ հաճախորդն այդ պահին ես էի: Արդեն ուզում էի հեռանալ, երբ տեսա, որ սրճարանի դիմաց, զարմանքախառն վախով և հիասթափությամբ գլուխը տարուբերելով, ինձ է նայում ծերունի պահակը: Հեռվից բարևեցի, կարծես չհավատալով աչքերին, կեսբերան բարևեց ու հեռացավ:

Վատիկանից դուրս գալուց հետո, հայերից մեկն ասաց, որ մոտերքում մի շատ “աղվոր, և կարևորն աժան ճաշարան” գիտե և ցանկացողներին կոչ արեց հետևել իրեն: Մի քանի հունահայ բարեկամներիս հետ ես էլ միացա: Իմանալով, որ հայ դիվանագետ եմ, մեր փոքրիկ խմբի անդամների վերաբերմունքը համեստ անձիս նկատմամբ արմատապես փոխվեց: Հասանք ռեստորան, պատվիրեցինք կերակուրը, բերեցին, սակայն ոչ-ոք չէր սկսում ուտել:

ՀՐԱՉՅԱ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ-80 (ՁԱՅՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ)

ՀԱՎԱՔՈՒՅԹ՝ ԵՐՎԱՆԴ ՔՈՉԱՐԻ ՄԱՍՆԱԿՑՈՒԹՅԱՄԲ (ՁԱՅՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ)

ՇԱՌԼ ԱԶՆԱՎՈՒՐ. ՕՐԻԳԻՆԱԼ ՁԱՅՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ