ՄԱՐԴՈՒՆ ՃԱՆԱՉՈՒՄ ԵՆ ԻՐ ԿԱՏԱՐԱԾ ԳՈՐԾԵՐՈՎ. ԲԱՐՈՒՅՐ ՋԱՄԲԱԶՅԱՆ
![]() Ո՞վ եք մասնագիտությամբ: -Մասնագիտությամբ հոգեբան եմ: Սովորել եմ Մյունստերի (Գերմանիա) համալսարանում, այնուհետև ուսումս շարունակել եմ Զիգենի համալսարանում: Դիպլոմային աշխատանքս գրելու նպատակով 1998-ին եկա և որոշեցի վերջնականապես տեղափոխվել Հայաստան: 1999 թվականից սկսեցի աշխատել «Հայ Օգնության Կենտրոն» բարեգործական կազմակերպությունում, որը հիմնադրել էր հայրս ՝ Հակոբ Զամբազյանը: Այն հետագայում և անվանափոխվեց՝ դառնալով «Դիակոնիա» բարեգործական հիմնադրամ: Մանկության տարիներից ի՞նչ հիշողություններ ունեք, որոնք կապված են մարդկանց օգնելու հետ: -Բեյրութի հայկական համայնքում մեծանալով, Գևորգյան ու Ջամբազյան ընտանիքների անդամ լինելով` օգնելու հետ կապված հիշողություններս գալիս են դեռ վաղ մանկությունից: Պապիկս հայտնի կահույքագործ էր: Մեր տանն ամեն օր որևէ մեկին օգնելու հարցեր էր քննարկվում: Տատիկս ընթրիք էր պատրաստում մեր տանը գիշերող ուսանողների համար, պապիկս օգնում էր Հայրենիք վերադառնալ այն մարդկանց, որոնք չունեին դրա միջոցները: Հետագայում հայրս արդեն Գերմանիայից էր օգնություն կազմակերպում Բեյրութի հայկական համայնքի համար: Այդ ժամանակ դպրոցական էի, ու մենք բեյրութահայերին օգնել ցանկացողների համար բացիկներ էինք նկարազարդում, ծալում... հարյուրավոր բացիկեր: Այդ ժամանակ տպարաններից չէինք օգտվում, ամեն բան ձեռքով էր արվում ու հենց մեր տանը: Ընտանեկան ի՞նչ արժեքներ են Ձեզ փոխանցել ծնողները: -Իմ ընտանիքում բոլորը խիստ պահպանողական ու աստվածավախ մարդիկ էին: Հիմնական արժեքը հավատն էր ու հայրենասիրությունը: Այս երկուսի վրա էր աշխատանք տարվում, իսկ մնացածը տեսնում էինք ու ընկալում: Ի՞նչ է Ձեզ համար ընտանիքը: -Ընտանիքն ինձ համար Աստծուց հետո միակ բացարձակ արժեքն է, անփոխարինելի, որևէ քննարկման չենթարկվող: Ընտանիքս իմ հենարանն է. ընտանիքից եմ ստանում ուժ, ջերմություն ու ամենակարևորը՝ անսահման սեր: Կա՞ն քայլեր , որոնց երբեք չեք գնա հանուն շահի, անունի: -Դավաճանության չեմ գնա, չեմ դավաճանի հայրենիքս, ընտանիքիս և ինքս ինձ: Որտե՞ղ են մեծանում Ձեր զավակները: -Տղաս` Մենուան, ծնվել է Շվեյցարիայում, աղջիկս` Մարին, Գերմանիայում: Հիմա նրանք երկուսն էլ մեծանում են իրենց հայրենիքում` Հայաստանում: Ինչպե՞ս կբնութագրեք հային: -Աշխատասեր, անպարտելի, աստվածավախ: Ես չեմ ընդունում հայի մասին որևէ բացասական արտահայտություն: Եզակի դեպքերը չեն կարող մարդու հայ տեսակը բնորոշող լինել: Ի՞նչ է Ձեզ համար կարիքը: -Ինքս ապրել եմ կարիքի մեջ: Մարդու արժեքի հետ կապ չունեցող մի երևույթ է կարիքը, բայց կարիքը միայն վիճակ է, որից մարդը փորձում է դուրս գալ: Հոգով կարիքավոր լինելն ավելի լուրջ խնդիր է: Ինչի՞ց է սկսվում բարեգործությունը: -Բարեգործությունը սրտի դիրք է, սկսվում է ներքուստ ու կապ չունի արվածի չափի հետ: Ի՞նչ սկզբունքով եք ընտրում Ձեր հիմնադրամի շահառուներին: -Հիմնադրամն ունի չափորոշիչներ, որոնք մշակվել են ամբողջ թիմի կողմից: Մարդը, որն ունի տեսանելի խնդիր, կարող է դառնալ հիմնադրամի շահառու, սակայն ամեն մի դեպք ենթարկվում է մանրամասն քննարկման: Հետևո՞ւմ եք Ձեր շահառուների հետագա ճակատագրին: -Ինչքան որ հնարավոր է, ժամանակի ու տարածության առումներով նաև: Դա նաև շահառուի ցանկությունից է կախված: Շատերն ապրում են Հայաստանից դուրս, բայց հիմնականում մեծ մասի ճակատագրին տեղյակ ենք: Ունենք շահառուներ, որոնք այժմ մեր թիմի անդամներն են: Հոգեբանական աջակցություն ցուցաբերո՞ւմ եք շահառուներին: -Հոգեբանական ծառայությունները դեռ վերաձևավորման մեջ են, բայց ասեմ, որ հիմնադրամի ամեն մի աշխատակից տանում է նաև հեգեբանի աշխատանք. մարդկանց այցելելը, նրանց խնդիրներին տեղեկանալն ու աջակցությունն արդյունավետ կազմակերպելն արդեն լուրջ աշխատանք եմ համարում: Որտե՞ղ եք պատկերացնում Ձեր զավակների ապագան: -Անխոս` միայն Հայաստանում, բայց նրանց կամքին չեմ բռնանա: Ձեզ պատկերացնո՞ւմ եք քաղաքական դաշտում: -Միանշանակ` ոչ: Ամեն մարդ իր գործը պետք է անի: Համագործակցության ի՞նչ ծրագրեր եք նախատեսել առաջիկայում: -Հուսամ, որ մեր ընկերների շարքերը կհամալրվեն: Նախատեսված են հանդիպումներ Միացյալ Նահանգներում, Կանադայում ու Անգլիայում: Չեմ ուզում ժամանակից շուտ դրանց մասին խոսել: Պետք է շարունակել ու զարգացնել համագործակցության հաստատված ծրագրերը ՀՀ և ԼՂՀ կառավարությունների հետ: Զրուցեց Ռուզաննա Ղազարյանը | |
ՌՈՒԶԱՆՆԱ ՂԱԶԱՐՅԱՆ | |
4100 reads | 16.03.2017
| |