Ե­թե գյում­րե­ցիք հրա­ժար­վե­ցին Ա­լեք­սանդ­րա­պո­լից, որ ռու­սա­կան «հոտ» չգա, Լե­նի­նա­կա­նից, որ կո­մու­նիս­տա­կան «հոտ» չգա, ա­րդյո՞ք ճիշտ չի լի­նի ա­ռանց մե­ղան­չե­լու հայոց լեզ­վի դեմ, գոր­ծա­ծենք Գյում­րի­ի տարբերակը, «ու»-ն թող­նե­լով, ա­սենք, որ­դի բա­ռի սե­ռա­կան հո­լո­վին, որ այդ «ու-ն պա­րապ չմ­նա»;

Տողերիս հեղինակը 80-ի դուռն է ծեծում եւ, բնականաբար, հետ է նայում ու հաշվեկշռի բերում տարիների անցուդարձը: Այդ անցուդարձի մեջ մի կպչուն միտք, մի անհասկանալի ու անբացատրելի երեւույթ որ կողմից էլ դիտես՝ ինչ-որ մի մեծ բան չի լրանում, բաց է մնում:

Ինչ հաշվարկ էր արել Արարիչը, որ տարիներ առաջ գործող Սփյուռքահայության հետ Մշակութային Կապի Կոմիտեի ավագ խորհրդական, երևանցի մի տղեկի «բաժին» էր տվել աճյուններ, այն էլ ինչպիսի, ոչ միայն հասցնել Հայրենիք, այլև գործող կազմակերպիչը լինել նրանց հուղարկավորության:

Իմ կյանքում Օհան հայրիկի մահը միակն էր, որը կարծես թե թեթևացած սրտով ու հոգու հանգստությամբ ընկալեցի։ Մարդն իր երազին հասավ, տա Աստված, որ նրա հոգին էլ գնա մեզ անհայտ մի այլ աշխարհ, ուր Հայրենիք չկա…

Բարեկա՛մս, «ո՞ւմ տարածքում է սարը» հարցը լսել չեմ ուզում, իսկ պատասխանելուՙ բերանս չի բացվում... դո՛ւ գտիր այդ հարցի պատասխանը, չէ՞ որ դու այն դիվանագետն ես, որ համարձակություն ու ազնվություն ունես քո հարցազրույցներում ասելուՙ չգիտեմ: Կգտնվի արդյոք մեկը, որը հրապարակավ հայտարարի, թե ինքն ինչ-որ բան չգիտե, քո այդ կեցվածքը հիրավի դիվանագետին է վայել:

Կարդում եմ Արամ Հայկազի նամակները և հանկարծ… «Ես ի՞նչ եմ ուզում, որ բերես դու ինձ: Ոչինչ… Ա˜խ, միայն ոչինչ չտանես…» Վահագն Դավթյան:

Պրիմակովին ուղեկցում էին ՍՄԿԿ Կենտրոնական Կոմիտեից երկու հրահանգիչ, ազգությամբ ռուս տղաներ, որոնցից մեկը՝ Մատուսովը հայ իրականության հետ կապված մեկն էր:

Ասա, խնդրեմ, աշխարհաճանաչ հայի զավակ, Ստրասբուրգում «մատյան գնդի» անդամ կնոջ հարցը Նախագահին, կարո՞ղ էր առանց Կուսակցության գիտության լինել:

Երբ լրացավ իմ 50 տարին, մի օր մայրս շատ խորհրդավոր, չասեմ, շուրջը նայելով, որ լսող չլինի, բայց կիսաշշուկով ինձ ասաց.
- Դու Սարդարապատի թանգարանում եղե՞լ ես։
- Այո։
- Մահապարտների գնդի նկարը տեսե՞լ ես։

Տպավորություններս ու գրառումներս խիստ անհատական ու մտերմիկ են, զերծ պայմանականություններից ու դիվանագիտական նպատակահարմարությունից։ Վերջինս ստիպված եմ գործադրել պաշտոնի բերումով, իսկ թղթի հետ ուզում եմ լինել անկեղծ ու անաչառ։