ՄՇԱԿՈՒՅԹ. ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐԻ ՇԱՐՔԻՑ. ՀՐԱՉԻԿԸ
![]() ![]() Հրաչիկը Վարդուհու նման գեր էր, սիրում էր ուտել: Թշերն այնքան տռուզ էին, ասես դուդուկ էր փչում ու թախծոտ մեղեդին ծորում էր աչքերից: Վարդուհին նրա աչքերի մասին ասում էր` աստվածաշնչյան են: Իսկ մայրը` Աստղիկը, հավատում էր, որ տղան անվանի դերասան է դառնալու, այնքան հիացած էր, որ անգամ չէր նկատում որդու թեթևակի թլիկ լինելը: Նա իր անունն արտասանում էր՝ Յաչիկ: Վարդուհուն այդ օրը թվաց, որ Հրաչիկի աչքերը սովորականից էլ տխուր են, հարցրեց. - Հրաչիկ ջան, ո՞նց ես: - Լավ եմ: - Դպրոցում գործերդ ո՞նց են: - Մաթեմատիկայից երկուս եմ ստացել: - Ոչինչ, - ասաց Վարդուհին, - փոխարենը ֆիզիկայից ես ուժեղ: - Չէ, հազիվ եմ հասցնում: - Ուրեմն՝ գրականություն, պատմություն առարկաներից ես լավ թվանշաններ ստացել: - Դրանք էլ են երկու, բոլոր թվանշաններն էլ վատ են: - Բա ինչո՞ւ ես էստեղ կանգնել, գնա տուն՝ դասերդ սովորի: Դու խելացի, ընդունակ տղա ես, կարող ես լավ սովորել: Վարդուհին էլի մի քանի հուսադրող խոսք ասաց ու ճանապարհը շարունակեց: Խեղճ Հրաչիկը ի՞նչ իմանար, որ իր մասին պատմությունը դառնալու է նրա երգիծական մանրապատումներից մեկը: Վարդուհին օժտված էր նմանակելու տաղանդով, այնպես էր ներկայացնում իր հերոսին, որ լսողը տեսնում էր նրան ողջ կերպարով` նման էին ձայնը, խոսելաձևը, աչքերի արտահայտությունը, դիմախաղը: Վարդուհին հումորի անսպառ աղբյուր էր: Բոլոր հավաքների, հյուրասիրությունների ժամանակ որտեղ Վարդուհին էր` այնտեղ ծիծաղ, ուրախություն էր: Մի օր Աստղիկենց տանը մեծ ճաշկերույթ էր` ամուսնու պաշտոնը բարձրացրել էին: Վարդուհու առաջ դուռը բացեց Հրաչիկը: - Հրաչիկ ջան, այսօր էլ ես տխո՞ւր, - տղային համբուրելով, ասաց Վարդուհին: - Հեչ էլ տխուր չեմ: - Ապրես, դասերդ ո՞նց են: - Հը՛, - խորամանկ ժպտաց Հրաչիկը` ցուցամատը թափ տալով, - լավ են, շատ լավ… Վարդուհին հասկացավ` դրանով ուզեց ասել, որ իրեն էլ չի վստահում ու հետը չի անկեղծանա: Ու այդ երկխոսությունն էլ ամբողջացրեց Վարդուհու Հրաչիկին նվիրված հումորեսկը: | |
ԿԼԱՐԱ ԹԵՐԶՅԱՆ | |
2154 reads | 09.02.2016
| |