ՌԴ ԳԼԽԱՎՈՐ ԴԱՏԱԽԱԶՈՒԹՅԱՆ ԽՈՐՀՐԴԱՅԻՆ ՏՐՑԱԿՆԵՐԻՑ ՀԱՆԱԾ ՈՐՈՇՈՒՄԸ ՆՈՐ ԻՐՈՂՈՒԹՅՈՒՆ ԼՂ ՀԻՄՆԱԽՆԴՐԻ ԿԱՐԳԱՎՈՐՄԱՆ ՔԱՂԱՔԱԻՐԱՎԱԿԱՆ ՏԻՐՈՒՅԹՈՒՄ
![]() Քաղաքական վերլուծաբան, Հայ-ռուսական համալսարանի հայցորդ, ԲՅՈՒՐԵՂԱՎԱՆ ![]() Հայոց պատմության օբյեկտիվ իրականության ուրվապատկերին անընդհատ նշմարվել է տվյալ պատմական ժամանակահատվածում դոմինանտ քաղաքական և աշխարհաքաղաքական թելադրանքի ու մեր ազգային իրավագիտակցության անհամատեղելիությունը, որի հիմնական ուղերձում վերլուծական տարրի բացակայությունն է մեզ հասած պատմական ժառանգության մեջ լացի ու բողոքի գերակայության պատճառը: Բեռլին, Կարս, Մոսկվա, Լոզան (և ոչ միայն) հայկական հարցի միջազգային իրավունքի կանգառներ, որտեղ աշխարհաքաղաքական շահերով պայմանավորված իմպերատիվը գերակայեց իրավական այդ ժամանակ գոյություն ունեցող չափորոշիչների նկատմամբ: Իհարկե, ներկայիս իրավական նորմերն ու չափորոշիչները վաղուց դուրս են եկել «երկաթե շերեփով» հակազդելու շրջանակից, բայց միևնույնն է իրավական գործընթացները դեռևս գտնվում են քաղաքական շահի ու աշխարհաքաղաքական գործընթացների ներքո: Հունիսի երրորդ տասնօրյակում տեղի ունեցած ներերևանյան իրադարձությունները մի տեսակ ներքին լարվածության շղարշով էին պատել քաղաքական լրահոսը: Այդ պատճառով կարծես՝ մի փոքր խաթարվել էր իրադարձություն մասնագիտական քննարկում ժամանակագրական կապը և հստակ հայկական շեշտադրումներ պարունակող մի իրադրաձություն դուրս էր մնացել մասնագիտական հանրույթի ուշադրությունից: ![]() ԽՍՀՄ փլուզման բելովեժյան տարբերակը կարծես՝ իրավական առումով իր հետ պատմության գիրկը տարավ խորհրդային իրականության խութերն ու անհարթությունները: ՌԴ բարձրագույն իշխանություններին հաջողվել էր կապարակնքել խորհրդային «ստատուս քվոյի» անձեռնամխելիությունը, սակայն վերջին աշխարհաքաղաքական ելևէջումները ստիպեցին վերջիններիս քանդել խորհրդային կծիկը, ինչը իրավական նախադեպի դերակատարում կարող է ունենալ: Չնայած ՀՀ Գլխավոր դատախազ Գևորգ Կոստանյաին շուրջ ձևավորված բացասական ֆոնին՝ վերջինիս ու իր գլխավորած թիմի մասնագիտական կարողությունները թույլ կտան օգտագործել ՌԴ Գլխավոր Դատախազության վերոնշյալ որոշմը որպես նախադեպ ու պատմաիրավական զուգահեռների միջոցով կազմել իրավական փաստաթուղթ, որտեղ պետք է գերակայի հետևյալ հարցադրումը: Արդյո՞ք էր համապատասխանում ԱԽՖՍՀ և ՀԽՍՀ օրենքներին 1921թ հուլիսի 5-ի ՌԿ(բ)Կ Կովկասյան Պլենումի արտահերթ նիստի որոշումը, որով ԼՂ և Ադրբեջանի ԽՍՀ միջև առկա սերտ տնտեսական կապերի քաղաքական հիմնավորումը հիմք հանդիսացավ, որպեսզի ԼՂ հանձնվի Ադրբեջանի ԽՍՀ-ին: ![]() Վերջին օրերին ՀՀ-ում սկիզբ առած սոցիալական դժգոհությունների հետնապատկերին ՌԴ և Հայաստանի բարձրագույն իշխանությունների միջև նշմարվող սիրախաղի շրջանակը կարող էլ ավելի ընկալելի բնույթ հաղորդել իրավական խնդրի քաղաքական ընկալմանը: Համապատասխան մասնագիտական աշխատանքի դեպքում 1921թ հուլիսի 5-ի ՌԿ(բ)Կ Կովկասյան Պլենումի և 1954թ փետրվարի 19-ի ԽՍՀՄ Գերագույն Խորհուրդի որոշումների միջև առկա, հստակ իրավագիտական զուգահեռների անցկացումը (ի դեպ, գործընթացի շարունակականության ապահովման համար Հայաստանը կարող է կանգ չառնել անգամ Ղրիմի անցումը ՌԴ-ին օրինական ճանաչելու առաջ) նոր հարթակ կարող է ձևավորել ԼՂ հակամարտության խաղաղ կարգավորման գործընթացի շուրջ և էականորեն կզսպի միջազգային հանրույթի շրջանում ադրբեջանական սին վայնասունի տարածմանը: Կարող ենք արդյո՞ք, միանշանակ ցույց կտա ժամանակը, բայց որ վաղուց արդեն ժամանակն է խորհրդային իրականության խութերից և անհարթություններից եկող բողոքն ու վայնասունը փոխարինենք միջազգային հարթակներում ընկալելի ու իրավաչափ գործողություններով, արդեն վաղուց կայացած փաստ է: | |
ԱՆԴՐԱՆԻԿ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ | |
1731 reads | 21.09.2015
| |